Η Μονή είχε ήδη ερημωθεί πριν τον σεισμό του 1953. Το καθολικό δεν κατέρρευσε τότε, αλλά κρίθηκε αναγκαία η αποτείχιση των τοιχογραφιών του ναού από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, που παρέμεινε όρθια από τους σεισμούς του 1953, από τον Κώστα Κουτσουρή και μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Ζακύνθου, σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα όπου εκθέτονται μέχρι και σήμερα.

Δείγματα χρωστικών όπως και παραστάσεων διασώζονται ακόμη στο εσωτερικό του Καθολικού. Εγχάρακτες επιγραφές παραμένουν στην τοιχοδομή.

Ο νάρθήκάς του όμως έμεινε μισογκρεμισμένος. Επίσης στον σεισμό άντεξε και το καμπαναριό της Μονής. Το μοναστήρι ιδρύθηκε στην θέση αυτή τον 16ο αιώνα, από τους Ιωάννη Θεοδόση και τους εγγονούς του Καλλίνικο και Αναστάσιο Γιαννούλη.. Στην πραγματικότητα, η Μονή μεταφέρθηκε από το νησάκι απέναντι εξαιτίας του φόβου των πειρατών.

Η μονή συνδέεται με μια λαϊκή δοξασία, σύμφωνα με την οποία ενενήντα εννιά κάτοικοι της περιοχής προσπάθησαν να πηδήσουν το πέρασμα ανάμεσα στο Μεσοβούνι και το νησί απέναντι, έπεφταν όμως στη θάλασσα και πνίγονταν γιατί τους έσπρωχνε ο Διάβολος. Ο εκατοστός μόνο γλίτωσε που ήταν καλόγερος και κατάφερε να δέσει τον Διάβολο και να τον κρατήσει χρόνια κλεισμένο στο νησί και έτσι σταμάτησε το κακό.